وبلاگ فرهنگي، علمی،ادبی، آموزشی (سرباز.ایرانشهر)
به اين وبلاگ خوش آمدید.
نويسندگان

سخت آشفته و غمگین بودم                     به خودم می گفتم:

بچه ها تنبل و بد اخلاقند                                 دست کم میگیرند

درس ومشق خود را                         باید امروز یکی را بزنم، اخم کنم
و نخندم اصلا                                       تا بترسند از من

و حسابی ببرند                            خط کشی آوردم،

درهوا چرخاندم                      چشم ها در پی چوب، هرطرف می غلطید
مشق ها را بگذارید جلو، زود، معطل نکنید !              اولی کامل بود،

دومی بدخط بود                       بر سرش داد زدم

سومی می لرزید                    خوب، گیر آوردم !!!
صید در دام افتاد                                و به چنگ آمد زود

دفتر مشق حسن گم شده                           این طرف،

آنطرف، نیمکتش را می گشت                  تو کجایی بچه؟؟؟

بله آقا، اینجا                                               همچنان می لرزید

” پاک تنبل شده ای بچه بد ”    ” به خدا دفتر من گم شده آقا، همه شاهد هستند”

” ما نوشتیم آقا                          بازکن دستت را
خط کشم بالا رفت، خواستم برکف دستش بزنم        او تقلا می کرد

چون نگاهش کردم                              ناله سختی کرد

گوشه ی صورت او قرمز شد           هق هقی کردو سپس ساکت شد
همچنان می گریید                          مثل شخصی آرام، بی خروش و ناله

ناگهان حمدالله، درکنارم خم شد                   زیر یک میز،کنار دیوار،

دفتری پیدا کرد ……                         گفت : آقا ایناهاش،

دفتر مشق حسن                            چون نگاهش کردم، عالی و خوش خط بود

غرق در شرم و خجالت گشتم          جای آن چوب ستم، بردلم آتش زده بود

سرخی گونه او، به کبودی گروید ..          صبح فردا دیدم
که حسن با پدرش، و یکی مرد                 سوی من می آیند

خجل و دل نگران،                         منتظر ماندم من

تا که حرفی بزند                       شکوه ای یا گله ای،
یا که دعوا شاید                    سخت در اندیشه ی آنان بودم

پدرش بعدِ سلام،                          گفت : لطفی بکنید،

و حسن را بسپارید به ما ”          گفتمش، چی شده آقا رحمان ؟؟؟
گفت : این خنگ خدا                         وقتی از مدرسه برمی گشته

به زمین افتاد                       بچه ی سر به هوا،

یا که دعوا کرده                        قصه ای ساخته است
زیر ابرو وکنارچشمش،                      متورم شده است

درد سختی دارد،                       می بریمش دکتر

با اجازه آقا …….                        چشمم افتاد به چشم کودک
غرق اندوه و تاثرگشتم                                 منِ شرمنده معلم بودم

لیک آن کودک خرد وکوچک        این چنین درس بزرگی می داد

بی کتاب ودفتر .                       من چه کوچک بودم

او چه اندازه بزرگ                                 به پدر نیز نگفت

آنچه من از سرخشم، به سرش آوردم         عیب کار ازخود من بود و نمیدانستم

من از آن روز معلم شده ام .         او به من یاد بداد درس زیبایی را
که به هنگامه ی خشم             نه به دل تصمیمی                 نه به لب دستوری

نه کنم تنبیهی
***
یا چرا اصلا من                        عصبانی باشم                 با محبت شاید،

گرهی بگشایم         با خشونت هرگز    با خشونت هرگز           با خشونت هرگز

[ سه شنبه 15 اسفند 1391برچسب:تنبیه ,خط کش,معلم,دانش آموز,کلاس, مدرسه,دبستان, خشم,خجالت,شرمندگی,خشونت, ] [ 9 قبل از ظهر ] [ غلامقادر ملازاده ]
درباره وبلاگ

به وبلاگم خوش آمديد.نيازمند نظرات مفيد شما هستم. با سپاس : ملازاده
امکانات وب

نام :
وب :
پیام :
2+2=:
(Refresh)

آمار وب سایت:  

بازدید امروز : 32
بازدید دیروز : 12
بازدید هفته : 32
بازدید ماه : 1180
بازدید کل : 255689
تعداد مطالب : 219
تعداد نظرات : 70
تعداد آنلاین : 1



............................


------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------- ------------------------------------------------------ ---------------
کد اپلود عکس
................................................................
بک لینک فا